Wewnętrzna walka na 212 km – pierwszy raz z dwusetką

-

Nie wiem, czy to przypadek, czy czarny humor losu, ale akurat w niedzielę, trzynastego, przyszło mi zmierzyć się z najdłuższym dystansem w moim dotychczasowym rowerowym życiu. Nie jestem przesądny, ale coś gdzieś w tyle głowy szeptało „uważaj”. Nie zraziło mnie to jednak – wręcz przeciwnie, było coś ekscytującego w tej liczbie. 200 kilometrów. Ustawka ze znajomymi. Nowe terytorium.



Do tej pory jeździłem raczej turystycznie. Owszem, zdarzały się setki, czasem nawet 130 km, ale nigdy nie przekroczyłem tej granicy dwóch stówek. Dlatego tym razem zabrałem się do sprawy poważnie. Plecak z camelbagiem – ponad dwa litry wody. Dwa bidony na ramie – oba z izotonikiem. Kilka żeli, shot z magnezem, jeden energetyczny. Trochę gotówki w kieszeni i – co najważniejsze – dobre nastawienie.


Ruszyliśmy rano. Pogoda dopisała, a trasa była… bajkowa. Serio – taka, którą zapamiętuje się na długo. Cisza, zielono, boczne drogi, lekki wiatr. Ciało pracowało, głowa odpoczywała.


Aż do około 130–135 kilometra.


Wtedy pierwszy raz dał o sobie znać wewnętrzny mięsień uda. Znacie to uczucie, kiedy czujecie, że za moment coś złapie? I łapie. Tak było. Skurcz. Chwila przerwy, zwolniłem tempo, napiłem się, wziąłem magnez, ale organizm już był zmęczony. Czułem, że jestem na granicy. I wtedy zaczęła się ta mniej bajkowa część – walka o przetrwanie.


Znajomi powoli zaczęli mi odjeżdżać. Niby nic, ale w głowie pojawiła się myśl: „czy ja to w ogóle dowiozę?”. Miałem jednak coś, co mnie trzymało – upór. I głowę nastawioną na metę. Na dom. Na mój osobisty rekord.


Piłem więcej, korzystałem z izotoników. Zrobiłem dłuższą przerwę na rozciąganie. Te następne 30 kilometrów były naprawdę ciężkie – nie fizycznie, ale mentalnie. Głowa mówiła: jedź. Mięsień odpowiadał: nie tak prędko, kolego.


I nagle – tuż przed 180. kilometrem – coś się zmieniło. Jakby zaskoczyło. Drugi oddech. Ciało się poddało rytmowi. Zniknęło napięcie, wróciła radość. Kręciłem dalej. I dojechałem.


212 kilometrów. Mój pierwszy raz z dwusetką.

Nie było lekko, ale było warto.

Dla siebie. Dla tej satysfakcji. Dla tej cichej dumy, która siedzi we mnie do teraz. 


– uciekam dalej, zanim mnie dogoni świat

Komentarze

Prześlij komentarz

Masz myśli? Podziel się nimi.
Jeśli coś Cię poruszyło, zainspirowało albo po prostu chcesz zostawić ślad - napisz komentarz.
Lubię czytać, co czujesz i myślisz.

Popularne posty z tego bloga

Czasem wystarczy oddech.

-
Obraz
  Szutrowa droga, rower i wiatr, który przegania myśli. Lubię ciszę, zapach lasu i ten moment, gdy kończy się asfalt, a droga zamienia się w przygodę.  Ten blog to zapis moich ucieczek — nie tylko samotnych, rowerowych, fotograficznych, ale też trochę życiowych. Jeśli też czujesz, że czasem trzeba po prostu zniknąć — rozgość się. Most nad kanałem Odry. Rower: Bianchi impulso Comp. Fot. Szutrowe Myśli – uciekam dalej zanim mnie dogoni świat
Czytaj więcej

Pierwiastek podróżnika, czyli planowanie wyprawy.

-
Obraz
Jeśli już złapałeś – albo złapałaś – bakcyla na punkcie roweru, to dobrze znasz to uczucie. Tę niecierpliwość, kiedy chcesz już tylko wskoczyć na siodełko i ruszyć przed siebie. Zostawić wszystko, bo w tej chwili nic nie jest ważne. Najważniejszy jest przecież rower. A może nie tyle sam rower, co możliwość podróżowania nim w nieznane i odkrywanie świata na nowo. Przy okazji odkrywamy też coś w sobie. Tak było w moim przypadku – gdzieś po cichu obudził się pierwiastek podróżnika . Od tego momentu wyprawy zaczynają się znacznie wcześniej niż wtedy, gdy otwieramy drzwi i wychodzimy z domu. W głowie kiełkują pomysły, snują się plany…  Z czasem coraz częściej zerkamy na mapę. Zaczynamy zapisywać przejechane trasy i kilometry. Chcemy wiedzieć, gdzie już byliśmy i planować, dokąd pojechać dalej. Wtedy z pomocą przychodzą nam różne aplikacje na telefon oraz myślimy o zakupie rowerowego GPS-a. Bo podróż to nie tylko pedałowanie. To też szukanie – nowych dróg, bocznych ścieżek, cichych prze...
Czytaj więcej

Część 5 - Tulipanowy zachwyt

-
Obraz
Tam, gdzie droga pachnie wiosną Wracałem z nad zatoki Dollard. Wiatr w plecy, słońce ogrzewało ramiona, a w głowie wciąż miałem obrazy z nadmorskich ścieżek. To miał być już tylko spokojny powrót – ale droga postanowiła mnie jeszcze raz zaskoczyć. Za zakrętem, pośród pól i gospodarstw, nagle pojawiły się one – tulipany. Całe ich morze. Czerwone, różowe, żółte – ułożone w perfekcyjnych rzędach, aż po horyzont. Zatrzymałem się. Nie mogłem inaczej. Chciałem odpocząć, ale tak naprawdę to widok sam zmusił mnie do tego, by po prostu stanąć. I w tej krótkiej chwili zrozumiałem, że nie jestem jedyny. Starsi ludzie na rowerach, młodsze pary w samochodach, nawet Holendrzy – lokalni, przecież nie turyści – zatrzymywali się, by wysiąść, popatrzeć, zrobić zdjęcie. Wszyscy na moment porzucali swój pośpiech, jakby czas się tutaj rozciągał. I nikt nie mówił za dużo – jakby każdy rozumiał, że nie trzeba. Że wystarczy być. Choć Holandia i tulipany wydają się dzisiaj jednym, te kwiaty wcale nie poc...
Czytaj więcej