Woda, ptaki i cegły – holenderska układanka

-

Dzisiejsza trasa była krótka, ale pełna uroku. Choć to tylko mała pętla, miejsca, które mijałem, wyglądały miejscami jak z bajki. Spokój, cisza i to, co lubię najbardziej: woda, łódki, jachty oraz statki. Zwiedzając Holandię kiedyś samochodem, nie widziałem tylu zachwycających miejsc, co teraz, jeżdżąc rowerem. Rower sprawia, że jestem obecny w tych miejscach naprawdę. Samochód to nie to samo.






Moja dzisiejsza wyprawa zaczęła się i skończyła w miejscowości Giethoorn. To była mała pętla przez małe wioski, gdzie domki dosłownie stały nad samą wodą.



Giethoorn – holenderska Wenecja

Giethoorn, nazywane „Wenecją Holandii”, to urocza miejscowość w prowincji Overijssel, znana z licznych kanałów i mostków. Osada została założona w XIII wieku przez uchodźców z krajów śródziemnomorskich. Nazwa „Giethoorn” pochodzi od słów „gietehornes”, oznaczających „kozi róg” – według legendy, pierwsi osadnicy znaleźli na tym terenie wiele rogów kóz, które zginęły w powodzi.


W Giethoorn nie ma dróg – transport odbywa się łodziami po kanałach lub pieszo po wąskich ścieżkach. To miejsce przyciąga turystów z całego świata swoim niepowtarzalnym urokiem.



Kalenberg – w sercu natury

Kalenberg to niewielka wioska położona w sercu Parku Narodowego Weerribben-Wieden. Jej historia sięga XIX wieku, kiedy to była osadą zajmującą się wydobyciem torfu. Obecnie Kalenberg przyciąga turystów swoim spokojem, malowniczymi kanałami i tradycyjnymi domkami.



Weerribben-Wieden – królestwo wody i trzciny

Park Narodowy Weerribben-Wieden to największy w Europie Zachodniej obszar torfowisk niskich, obejmujący ponad 10 000 hektarów. Charakteryzuje się labiryntem kanałów, jezior, trzcinowisk i lasów bagiennych. To siedlisko wielu rzadkich gatunków roślin i zwierząt, w tym wydr, czapli, zimorodków i storczyków.



Trasa przez ten park to prawdziwa uczta dla zmysłów – cisza, śpiew ptaków i szum trzcin tworzą niepowtarzalną atmosferę.


Na zakończenie…


Moja wyprawa zakończyła się w małym sklepiku, gdzie kupiłem kilka magnesów – zbieram je z miejsc, które odwiedzam, bo lubię otaczać się wspomnieniami. Do tego dorzuciłem kilka pocztówek. Lubię je wysyłać znajomym – uważam, że ta stara tradycja ma w sobie coś pięknego. Kartka z odręcznym tekstem to więcej niż wiadomość na komunikatorze – to gest, który zostaje.


– uciekam dalej, zanim mnie dogoni świat

Komentarze

Prześlij komentarz

Masz myśli? Podziel się nimi.
Jeśli coś Cię poruszyło, zainspirowało albo po prostu chcesz zostawić ślad - napisz komentarz.
Lubię czytać, co czujesz i myślisz.

Popularne posty z tego bloga

Czasem wystarczy oddech.

-
Obraz
  Szutrowa droga, rower i wiatr, który przegania myśli. Lubię ciszę, zapach lasu i ten moment, gdy kończy się asfalt, a droga zamienia się w przygodę.  Ten blog to zapis moich ucieczek — nie tylko samotnych, rowerowych, fotograficznych, ale też trochę życiowych. Jeśli też czujesz, że czasem trzeba po prostu zniknąć — rozgość się. Most nad kanałem Odry. Rower: Bianchi impulso Comp. Fot. Szutrowe Myśli – uciekam dalej zanim mnie dogoni świat
Czytaj więcej

Pierwiastek podróżnika, czyli planowanie wyprawy.

-
Obraz
Jeśli już złapałeś – albo złapałaś – bakcyla na punkcie roweru, to dobrze znasz to uczucie. Tę niecierpliwość, kiedy chcesz już tylko wskoczyć na siodełko i ruszyć przed siebie. Zostawić wszystko, bo w tej chwili nic nie jest ważne. Najważniejszy jest przecież rower. A może nie tyle sam rower, co możliwość podróżowania nim w nieznane i odkrywanie świata na nowo. Przy okazji odkrywamy też coś w sobie. Tak było w moim przypadku – gdzieś po cichu obudził się pierwiastek podróżnika . Od tego momentu wyprawy zaczynają się znacznie wcześniej niż wtedy, gdy otwieramy drzwi i wychodzimy z domu. W głowie kiełkują pomysły, snują się plany…  Z czasem coraz częściej zerkamy na mapę. Zaczynamy zapisywać przejechane trasy i kilometry. Chcemy wiedzieć, gdzie już byliśmy i planować, dokąd pojechać dalej. Wtedy z pomocą przychodzą nam różne aplikacje na telefon oraz myślimy o zakupie rowerowego GPS-a. Bo podróż to nie tylko pedałowanie. To też szukanie – nowych dróg, bocznych ścieżek, cichych prze...
Czytaj więcej

Część 5 - Tulipanowy zachwyt

-
Obraz
Tam, gdzie droga pachnie wiosną Wracałem z nad zatoki Dollard. Wiatr w plecy, słońce ogrzewało ramiona, a w głowie wciąż miałem obrazy z nadmorskich ścieżek. To miał być już tylko spokojny powrót – ale droga postanowiła mnie jeszcze raz zaskoczyć. Za zakrętem, pośród pól i gospodarstw, nagle pojawiły się one – tulipany. Całe ich morze. Czerwone, różowe, żółte – ułożone w perfekcyjnych rzędach, aż po horyzont. Zatrzymałem się. Nie mogłem inaczej. Chciałem odpocząć, ale tak naprawdę to widok sam zmusił mnie do tego, by po prostu stanąć. I w tej krótkiej chwili zrozumiałem, że nie jestem jedyny. Starsi ludzie na rowerach, młodsze pary w samochodach, nawet Holendrzy – lokalni, przecież nie turyści – zatrzymywali się, by wysiąść, popatrzeć, zrobić zdjęcie. Wszyscy na moment porzucali swój pośpiech, jakby czas się tutaj rozciągał. I nikt nie mówił za dużo – jakby każdy rozumiał, że nie trzeba. Że wystarczy być. Choć Holandia i tulipany wydają się dzisiaj jednym, te kwiaty wcale nie poc...
Czytaj więcej