Pierwszy dłuższy dystans – jak to ograć, żeby się nie zniechęcić?

-

 Na początku wszystko wydaje się wielkie – i odległość, i czas, i cała ta nieznana trasa przed nami. Ale spokojnie. Nie musisz od razu jechać setki kilometrów i wracać na oparach. Mam na to swój sposób. Dłuższa pętla wokół domu. Nic więcej. Planuję trasę tak, żeby zawsze można było ją przerwać i wrócić, gdyby coś poszło nie tak – zmęczenie, pogoda, nastrój. Bez stresu. To daje luz w głowie.

Można też zrobić inaczej.

Czasem wybieram opcję: pociągiem do pobliskiej miejscowości i wracam rowerem do domu.
Dlaczego tak? Bo jak dojeżdżasz do własnych drzwi, to cała trasa ma inny smak. Nie trzeba się już martwić, że będzie trzeba gdzieś jeszcze wracać, szukać stacji, tłuc się w zatłoczonym wagonie.
Jesteś w domu, pachnie obiadem – i wiesz, że zrobiłeś kawał dobrej roboty.

Takie rozwiązania – czy pętla, czy powrót z pociągu – mają jedną wspólną cechę: spokój.
Masz margines. Możesz jechać dalej, ale możesz też skrócić. Możesz robić przerwy, a nie ścigać się z czasem.
I o to właśnie chodzi, szczególnie na początku. Żeby poczuć, że jazda dalej to przyjemność, nie presja.

💡 Kilka moich sprawdzonych wskazówek:

  • Zacznij z zapasem sił. Nie dawaj z siebie 100% na pierwszych kilometrach. Trzymaj tempo, które pozwoli Ci podziwiać drogę, a nie tylko licznik.

  • Zaplanuj trasę mądrze. Omijaj główne drogi, postaw na boczne szutrówki, leśne ścieżki, polne skróty.

  • Dodaj coś po drodze. Mała knajpka, park, punkt widokowy – to nie musi być tylko jazda. Czasem zatrzymanie się jest częścią trasy.

  • Nie bój się zrezygnować. To nie porażka. To umiejętność słuchania siebie i jazdy po swojemu.

Z czasem te 40–60 km staną się normą. Potem przyjdzie 80, może 100. Ale nie od razu.
Pierwszy krok to nie rekord – to pokazanie sobie, że się da. Że potrafisz zaplanować, pojechać, wrócić. I że chcesz więcej.

– uciekam dalej zanim mnie dogoni świat

Komentarze

Prześlij komentarz

Masz myśli? Podziel się nimi.
Jeśli coś Cię poruszyło, zainspirowało albo po prostu chcesz zostawić ślad - napisz komentarz.
Lubię czytać, co czujesz i myślisz.

Popularne posty z tego bloga

Czasem wystarczy oddech.

-
Obraz
  Szutrowa droga, rower i wiatr, który przegania myśli. Lubię ciszę, zapach lasu i ten moment, gdy kończy się asfalt, a droga zamienia się w przygodę.  Ten blog to zapis moich ucieczek — nie tylko samotnych, rowerowych, fotograficznych, ale też trochę życiowych. Jeśli też czujesz, że czasem trzeba po prostu zniknąć — rozgość się. Most nad kanałem Odry. Rower: Bianchi impulso Comp. Fot. Szutrowe Myśli – uciekam dalej zanim mnie dogoni świat
Czytaj więcej

Pierwiastek podróżnika, czyli planowanie wyprawy.

-
Obraz
Jeśli już złapałeś – albo złapałaś – bakcyla na punkcie roweru, to dobrze znasz to uczucie. Tę niecierpliwość, kiedy chcesz już tylko wskoczyć na siodełko i ruszyć przed siebie. Zostawić wszystko, bo w tej chwili nic nie jest ważne. Najważniejszy jest przecież rower. A może nie tyle sam rower, co możliwość podróżowania nim w nieznane i odkrywanie świata na nowo. Przy okazji odkrywamy też coś w sobie. Tak było w moim przypadku – gdzieś po cichu obudził się pierwiastek podróżnika . Od tego momentu wyprawy zaczynają się znacznie wcześniej niż wtedy, gdy otwieramy drzwi i wychodzimy z domu. W głowie kiełkują pomysły, snują się plany…  Z czasem coraz częściej zerkamy na mapę. Zaczynamy zapisywać przejechane trasy i kilometry. Chcemy wiedzieć, gdzie już byliśmy i planować, dokąd pojechać dalej. Wtedy z pomocą przychodzą nam różne aplikacje na telefon oraz myślimy o zakupie rowerowego GPS-a. Bo podróż to nie tylko pedałowanie. To też szukanie – nowych dróg, bocznych ścieżek, cichych prze...
Czytaj więcej

Część 5 - Tulipanowy zachwyt

-
Obraz
Tam, gdzie droga pachnie wiosną Wracałem z nad zatoki Dollard. Wiatr w plecy, słońce ogrzewało ramiona, a w głowie wciąż miałem obrazy z nadmorskich ścieżek. To miał być już tylko spokojny powrót – ale droga postanowiła mnie jeszcze raz zaskoczyć. Za zakrętem, pośród pól i gospodarstw, nagle pojawiły się one – tulipany. Całe ich morze. Czerwone, różowe, żółte – ułożone w perfekcyjnych rzędach, aż po horyzont. Zatrzymałem się. Nie mogłem inaczej. Chciałem odpocząć, ale tak naprawdę to widok sam zmusił mnie do tego, by po prostu stanąć. I w tej krótkiej chwili zrozumiałem, że nie jestem jedyny. Starsi ludzie na rowerach, młodsze pary w samochodach, nawet Holendrzy – lokalni, przecież nie turyści – zatrzymywali się, by wysiąść, popatrzeć, zrobić zdjęcie. Wszyscy na moment porzucali swój pośpiech, jakby czas się tutaj rozciągał. I nikt nie mówił za dużo – jakby każdy rozumiał, że nie trzeba. Że wystarczy być. Choć Holandia i tulipany wydają się dzisiaj jednym, te kwiaty wcale nie poc...
Czytaj więcej