Energia w kieszeni czyli paliwo dla nóg.

-

 Nie musisz być zawodowcem, żeby wiedzieć, że rower i jedzenie to duet idealny. W trasie nie tylko kręcą się koła – kręci się też metabolizm. A żeby ciało chciało, trzeba mu dać to, czego potrzebuje. Trochę wody, trochę kalorii, odrobina rozsądku i… jazda może trwać bez końca.

🚰 1. Nawadnianie – czyli co i ile pić?

Pij regularnie, małymi łykami – najlepiej co 15–20 minut. Nie czekaj, aż poczujesz pragnienie, bo wtedy organizm już jest lekko odwodniony.

Na krótkich trasach woda wystarczy. Ale gdy robi się gorąco albo jedziesz dłużej, warto sięgnąć po coś więcej – napój izotoniczny albo... domową mieszankę: woda, szczypta soli, sok z cytryny i odrobina miodu. Prosto i skutecznie.

W upalne dni weź więcej, niż Ci się wydaje, że wypijesz. Brak płynów to prosta droga do spadku formy i przyjemność z jazdy szybko znika.

🍌 2. Jedzenie – co wrzucić na ruszt, żeby jechać dalej?

Najlepiej to, co szybkie i lekkie: banan, batonik, daktyle, orzechy, żele, bułka z masłem orzechowym – każdy ma swoje sprawdzone patenty.

Unikaj przesłodzonych batonów – dają kopa, ale i szybki zjazd.

Na dłuższych trasach zaplanuj coś konkretniejszego. Może kanapkę, coś z termosu albo lekki makaron – ważne, żebyś to znał i dobrze po tym funkcjonował.

I najważniejsze – słuchaj ciała. Jak czujesz spadek mocy, to pewnie głód już od dawna puka Ci do nóg.

Podsumowanie
Jedz i pij regularnie. Nie czekaj, aż dopadnie cię głód albo pragnienie – lepiej uzupełnić energię wcześniej niż za późno.

Sprawdzaj, co działa najlepiej – nie wszystko, co modne, będzie dobre właśnie dla ciebie. Testuj przekąski na krótszych trasach, żeby na dłuższe zabierać tylko sprawdzone rzeczy.

Bo dobrze nakarmione nogi to nie tylko więcej kilometrów – to też więcej frajdy z jazdy


🚴‍♂️ A na koniec – pamiętaj też o chwili wytchnienia.
Zatrzymaj się, usiądź, zjedz w spokoju. Nawet krótka przerwa potrafi naładować nie tylko nogi, ale i głowę. 

– uciekam dalej zanim mnie dogoni świat

Komentarze

Prześlij komentarz

Masz myśli? Podziel się nimi.
Jeśli coś Cię poruszyło, zainspirowało albo po prostu chcesz zostawić ślad - napisz komentarz.
Lubię czytać, co czujesz i myślisz.

Popularne posty z tego bloga

Czasem wystarczy oddech.

-
Obraz
  Szutrowa droga, rower i wiatr, który przegania myśli. Lubię ciszę, zapach lasu i ten moment, gdy kończy się asfalt, a droga zamienia się w przygodę.  Ten blog to zapis moich ucieczek — nie tylko samotnych, rowerowych, fotograficznych, ale też trochę życiowych. Jeśli też czujesz, że czasem trzeba po prostu zniknąć — rozgość się. Most nad kanałem Odry. Rower: Bianchi impulso Comp. Fot. Szutrowe Myśli – uciekam dalej zanim mnie dogoni świat
Czytaj więcej

Pierwiastek podróżnika, czyli planowanie wyprawy.

-
Obraz
Jeśli już złapałeś – albo złapałaś – bakcyla na punkcie roweru, to dobrze znasz to uczucie. Tę niecierpliwość, kiedy chcesz już tylko wskoczyć na siodełko i ruszyć przed siebie. Zostawić wszystko, bo w tej chwili nic nie jest ważne. Najważniejszy jest przecież rower. A może nie tyle sam rower, co możliwość podróżowania nim w nieznane i odkrywanie świata na nowo. Przy okazji odkrywamy też coś w sobie. Tak było w moim przypadku – gdzieś po cichu obudził się pierwiastek podróżnika . Od tego momentu wyprawy zaczynają się znacznie wcześniej niż wtedy, gdy otwieramy drzwi i wychodzimy z domu. W głowie kiełkują pomysły, snują się plany…  Z czasem coraz częściej zerkamy na mapę. Zaczynamy zapisywać przejechane trasy i kilometry. Chcemy wiedzieć, gdzie już byliśmy i planować, dokąd pojechać dalej. Wtedy z pomocą przychodzą nam różne aplikacje na telefon oraz myślimy o zakupie rowerowego GPS-a. Bo podróż to nie tylko pedałowanie. To też szukanie – nowych dróg, bocznych ścieżek, cichych prze...
Czytaj więcej

Część 5 - Tulipanowy zachwyt

-
Obraz
Tam, gdzie droga pachnie wiosną Wracałem z nad zatoki Dollard. Wiatr w plecy, słońce ogrzewało ramiona, a w głowie wciąż miałem obrazy z nadmorskich ścieżek. To miał być już tylko spokojny powrót – ale droga postanowiła mnie jeszcze raz zaskoczyć. Za zakrętem, pośród pól i gospodarstw, nagle pojawiły się one – tulipany. Całe ich morze. Czerwone, różowe, żółte – ułożone w perfekcyjnych rzędach, aż po horyzont. Zatrzymałem się. Nie mogłem inaczej. Chciałem odpocząć, ale tak naprawdę to widok sam zmusił mnie do tego, by po prostu stanąć. I w tej krótkiej chwili zrozumiałem, że nie jestem jedyny. Starsi ludzie na rowerach, młodsze pary w samochodach, nawet Holendrzy – lokalni, przecież nie turyści – zatrzymywali się, by wysiąść, popatrzeć, zrobić zdjęcie. Wszyscy na moment porzucali swój pośpiech, jakby czas się tutaj rozciągał. I nikt nie mówił za dużo – jakby każdy rozumiał, że nie trzeba. Że wystarczy być. Choć Holandia i tulipany wydają się dzisiaj jednym, te kwiaty wcale nie poc...
Czytaj więcej