Część 3 - Strażnicy nocy

-

Czasem historia nie kończy się tam, gdzie sądzimy.


Bunkry – zbudowane z betonu, o których wspomniałem we wcześniejszym wpisie, powstały z myślą o ludziach i przeciw nim. Dziś żyją inaczej. W ich ciemnych wnętrzach schronienie znalazły stworzenia ciszy i cienia – nietoperze.


Wędrują setki kilometrów, przemierzając Europę nocą, niemal niezauważalne, niemal milczące. Ale ich świat to dźwięki – poruszają się, “widząc” za pomocą echolokacji. Lecą z prędkością nawet 60 km/h, czasem pokonując dystans 2 000 kilometrów. Zatoka Dollard to ich przystanek – fragment wielkiej, nocnej trasy.


Zimą zasypiają w chłodnych, ciemnych przestrzeniach – wtedy bunkry stają się dla nich bezpiecznym azylem. Stała temperatura, wilgoć i cisza tworzą warunki idealne do hibernacji. Niektóre z tych obiektów są dziś objęte ochroną właśnie ze względu na nietoperze – małych strażników nocy, którzy sprawili, że miejsca stworzone do wojny stały się ostoją życia.


Tablica o nietoperzach Rower przy znaku z nietoperzem

– uciekam zanim mnie dogoni świat

Komentarze

Prześlij komentarz

Masz myśli? Podziel się nimi.
Jeśli coś Cię poruszyło, zainspirowało albo po prostu chcesz zostawić ślad - napisz komentarz.
Lubię czytać, co czujesz i myślisz.

Popularne posty z tego bloga

Czasem wystarczy oddech.

-
Obraz
  Szutrowa droga, rower i wiatr, który przegania myśli. Lubię ciszę, zapach lasu i ten moment, gdy kończy się asfalt, a droga zamienia się w przygodę.  Ten blog to zapis moich ucieczek — nie tylko samotnych, rowerowych, fotograficznych, ale też trochę życiowych. Jeśli też czujesz, że czasem trzeba po prostu zniknąć — rozgość się. Most nad kanałem Odry. Rower: Bianchi impulso Comp. Fot. Szutrowe Myśli – uciekam dalej zanim mnie dogoni świat
Czytaj więcej

Pierwiastek podróżnika, czyli planowanie wyprawy.

-
Obraz
Jeśli już złapałeś – albo złapałaś – bakcyla na punkcie roweru, to dobrze znasz to uczucie. Tę niecierpliwość, kiedy chcesz już tylko wskoczyć na siodełko i ruszyć przed siebie. Zostawić wszystko, bo w tej chwili nic nie jest ważne. Najważniejszy jest przecież rower. A może nie tyle sam rower, co możliwość podróżowania nim w nieznane i odkrywanie świata na nowo. Przy okazji odkrywamy też coś w sobie. Tak było w moim przypadku – gdzieś po cichu obudził się pierwiastek podróżnika . Od tego momentu wyprawy zaczynają się znacznie wcześniej niż wtedy, gdy otwieramy drzwi i wychodzimy z domu. W głowie kiełkują pomysły, snują się plany…  Z czasem coraz częściej zerkamy na mapę. Zaczynamy zapisywać przejechane trasy i kilometry. Chcemy wiedzieć, gdzie już byliśmy i planować, dokąd pojechać dalej. Wtedy z pomocą przychodzą nam różne aplikacje na telefon oraz myślimy o zakupie rowerowego GPS-a. Bo podróż to nie tylko pedałowanie. To też szukanie – nowych dróg, bocznych ścieżek, cichych prze...
Czytaj więcej

Część 5 - Tulipanowy zachwyt

-
Obraz
Tam, gdzie droga pachnie wiosną Wracałem z nad zatoki Dollard. Wiatr w plecy, słońce ogrzewało ramiona, a w głowie wciąż miałem obrazy z nadmorskich ścieżek. To miał być już tylko spokojny powrót – ale droga postanowiła mnie jeszcze raz zaskoczyć. Za zakrętem, pośród pól i gospodarstw, nagle pojawiły się one – tulipany. Całe ich morze. Czerwone, różowe, żółte – ułożone w perfekcyjnych rzędach, aż po horyzont. Zatrzymałem się. Nie mogłem inaczej. Chciałem odpocząć, ale tak naprawdę to widok sam zmusił mnie do tego, by po prostu stanąć. I w tej krótkiej chwili zrozumiałem, że nie jestem jedyny. Starsi ludzie na rowerach, młodsze pary w samochodach, nawet Holendrzy – lokalni, przecież nie turyści – zatrzymywali się, by wysiąść, popatrzeć, zrobić zdjęcie. Wszyscy na moment porzucali swój pośpiech, jakby czas się tutaj rozciągał. I nikt nie mówił za dużo – jakby każdy rozumiał, że nie trzeba. Że wystarczy być. Choć Holandia i tulipany wydają się dzisiaj jednym, te kwiaty wcale nie poc...
Czytaj więcej