Borger – Drouwenerzand – Drentsche Aa

-



Dzisiaj moja wyprawa zaczęła się w miejscowości Borger.

To niewielka, spokojna miejscowość w prowincji Drenthe, znana głównie z największego w Holandii hunebedu – prehistorycznego grobowca z ogromnych głazów. Borger ma w sobie coś z miejsca, gdzie historia i codzienne życie mieszają się bez pośpiechu.


Z Borger ruszyłem w stronę Drouwenerzand.

Po drodze minąłem rzeźby mamutów, utkane z traw i gałęzi – wyglądały jakby naprawdę wyszły z zamglonych czasów, kiedy jeszcze piaski i wrzosowiska były niekończącą się dziczą.



Chwilę później – posąg starszej kobiety prowadzącej rower z wielkim pudłem na kierownicy.



Zwyczajna scena, a jednak pełna uroku, jakby zatrzymana w czasie.


Kiedy minąłem pierwsze drzewa, wiedziałem, że to będzie dobra droga.

Wąskie ścieżki, miękka ziemia, śpiew ptaków gdzieś wysoko.

To właśnie jest Drouwenerzand – rezerwat wędrujących piasków i wrzosowisk.

Powstał setki lat temu, kiedy człowiek nadmiernie wycinał lasy, a wiatr zamienił ziemię w suchy, ruchomy krajobraz. Dziś miejsce to jest chronione – jako jeden z ostatnich fragmentów dzikiej natury tego typu w Holandii.



Plan był ambitny – chciałem zobaczyć więcej Drentsche Aa.

To ogromny park narodowy, który zachował swój pierwotny, naturalny charakter.

Rzeka Drentsche Aa wije się tu swobodnie między polami, łąkami i lasami, a wokół niej rozrzucone są stare wioski.



Te wioski to prawdziwa perełka tego miejsca.

Małe, ciche, jakby odcięte od pędu współczesności.

Stare zagrody, kryte strzechą dachy, niewielkie gospodarstwa. Ludzie żyją tu spokojnie, często w rytmie wyznaczanym przez naturę – jak dawniej.

Bez wielkiego pośpiechu, bez sztuczności.

Wszystko wydaje się bardziej prawdziwe.



Dziś nie zależało mi na biciu rekordów.

Chciałem po prostu być w drodze, chłonąć te obrazy, zrobić pierwszy rekonesans.

I choć nie zdążyłem przejechać całego Drentsche Aa, to wiem jedno — wrócę tutaj.



Wrócę po więcej kilometrów, więcej zdjęć i więcej tej ciszy, którą tylko natura potrafi podarować.



– uciekam dalej, zanim mnie dogoni świat

Komentarze

Prześlij komentarz

Masz myśli? Podziel się nimi.
Jeśli coś Cię poruszyło, zainspirowało albo po prostu chcesz zostawić ślad - napisz komentarz.
Lubię czytać, co czujesz i myślisz.

Popularne posty z tego bloga

Czasem wystarczy oddech.

-
Obraz
  Szutrowa droga, rower i wiatr, który przegania myśli. Lubię ciszę, zapach lasu i ten moment, gdy kończy się asfalt, a droga zamienia się w przygodę.  Ten blog to zapis moich ucieczek — nie tylko samotnych, rowerowych, fotograficznych, ale też trochę życiowych. Jeśli też czujesz, że czasem trzeba po prostu zniknąć — rozgość się. Most nad kanałem Odry. Rower: Bianchi impulso Comp. Fot. Szutrowe Myśli – uciekam dalej zanim mnie dogoni świat
Czytaj więcej

Pierwiastek podróżnika, czyli planowanie wyprawy.

-
Obraz
Jeśli już złapałeś – albo złapałaś – bakcyla na punkcie roweru, to dobrze znasz to uczucie. Tę niecierpliwość, kiedy chcesz już tylko wskoczyć na siodełko i ruszyć przed siebie. Zostawić wszystko, bo w tej chwili nic nie jest ważne. Najważniejszy jest przecież rower. A może nie tyle sam rower, co możliwość podróżowania nim w nieznane i odkrywanie świata na nowo. Przy okazji odkrywamy też coś w sobie. Tak było w moim przypadku – gdzieś po cichu obudził się pierwiastek podróżnika . Od tego momentu wyprawy zaczynają się znacznie wcześniej niż wtedy, gdy otwieramy drzwi i wychodzimy z domu. W głowie kiełkują pomysły, snują się plany…  Z czasem coraz częściej zerkamy na mapę. Zaczynamy zapisywać przejechane trasy i kilometry. Chcemy wiedzieć, gdzie już byliśmy i planować, dokąd pojechać dalej. Wtedy z pomocą przychodzą nam różne aplikacje na telefon oraz myślimy o zakupie rowerowego GPS-a. Bo podróż to nie tylko pedałowanie. To też szukanie – nowych dróg, bocznych ścieżek, cichych prze...
Czytaj więcej

Część 5 - Tulipanowy zachwyt

-
Obraz
Tam, gdzie droga pachnie wiosną Wracałem z nad zatoki Dollard. Wiatr w plecy, słońce ogrzewało ramiona, a w głowie wciąż miałem obrazy z nadmorskich ścieżek. To miał być już tylko spokojny powrót – ale droga postanowiła mnie jeszcze raz zaskoczyć. Za zakrętem, pośród pól i gospodarstw, nagle pojawiły się one – tulipany. Całe ich morze. Czerwone, różowe, żółte – ułożone w perfekcyjnych rzędach, aż po horyzont. Zatrzymałem się. Nie mogłem inaczej. Chciałem odpocząć, ale tak naprawdę to widok sam zmusił mnie do tego, by po prostu stanąć. I w tej krótkiej chwili zrozumiałem, że nie jestem jedyny. Starsi ludzie na rowerach, młodsze pary w samochodach, nawet Holendrzy – lokalni, przecież nie turyści – zatrzymywali się, by wysiąść, popatrzeć, zrobić zdjęcie. Wszyscy na moment porzucali swój pośpiech, jakby czas się tutaj rozciągał. I nikt nie mówił za dużo – jakby każdy rozumiał, że nie trzeba. Że wystarczy być. Choć Holandia i tulipany wydają się dzisiaj jednym, te kwiaty wcale nie poc...
Czytaj więcej